Afscheid

Wat leek het een lange tijd 3,5 maand in Ghana, maar inmiddels ben ik weer terug in Nederland. Nadat papa weg was gegaan had ik nog 5 weken waar ik nog vele mooie momenten heb mogen beleven die ik graag met jullie wil delen.

Zoals in mijn vorige blog te lezen was kreeg ik malaria nadat ik terug was, maar ik had afgesproken om op zondag naar de kerk te gaan met Priscilla dit is een Ghanees meisje van de organisatie. Dus vol goede moed vertrok ik naar de Church. In Ghana is er geen verschil tussen God en Allah natuurlijk heb je hier wel moslims en christenen, maar hier accepteren ze elkaar meer dan in Nederland. Ze zeggen dan ook vaak Christus is Allah en andersom. De kerk begon om 9 uur met een Bijbelse bespreking waarbij er verschillende onderwerpen werden besproken. Er waren diverse groepen waardoor het soms moeilijk was te verstaan, dus dit heb ik niet helemaal kunnen volgen. Om half 10 begon de kerkdienst. Het was echt een kerkdienst zoals ik gehoopt had met veel dans en muziek. Priscilla zit in het koortje van de kerk en gooide er nog een prachtige solo uit hartstikke leuk. Als je nieuw bent in de kerk moet je, je ook nog even voorstellen, dus dat hebben we natuurlijk ook nog even gedaan. We hadden ook een primeur vandaag, want de predikant was aan het reizen dus was er speciaal voor deze dag een Japanner die de preek ging doen. Dit zorgde voor hilarische momenten doordat zijn Engels erg slecht was en het voor de tolk onmogelijk was het naar het Dagbanli te vertalen. De tolk trok hierbij de meeste grappige gezichten waardoor alle mensen moesten lachen. Hierdoor hield de Japanner het snel voor gezien en duurde de kerkdienst geen 5 uur zoals normaal gesproken.

Mijn project is de Kidz Active School en mijn klasje is KG2 bij madame Amina. Madame Amina is een super leuke en lieve vrouw die als ze er is goed les kan geven, maar daar zit ook gelijk het probleem als ze er is. Ze komt namelijk gerust een uur te laat, gaat een uur eerder weg of komt een dagje niet. In het begin toen ik er was probeerde ik de kinderen les te geven als ze er niet was, maar meestal liep dit uit tot één grote chaos. Inmiddels kennen de kinderen mij beter en luisteren ze ook naar mij. Dus als madame Amina later is start ik vast de klas op en als ze besluit eerder weg te gaan dan neem ik de les over. Misschien moet ik in september toch maar de PABO gaan doen als ik deze kinderen aan kan dan moet het in Nederland echt een eitje zijn. Al hoewel je daar natuurlijk niet met een stok kan dreigen, nee hoor grapje die gebruik ik niet. In mijn begin weken deden de kinderen vooral het alfabet en tellen, dus vond ik het een beetje saai. Madame Amina zei toen dat het was, omdat de examens bijna kwamen en dit is waar. We beginnen elke dag gezellig met liedjes zingen en dansen. Daarna gaan we aan het werk, maar dit bestaat elke dag uit iets anders dus er is veel meer afwisseling wat het werken leuker maakt. Daarnaast geef ik nu ook niet elke dag meer bijles. De ene dag geef ik bijles en de andere dag ondersteun ik in de klas. Dit hangt net van de stof af die we behandelen. Ik heb ook samen met Carina les gegeven aan P2 dit is een hogere klas. De lerares van P2 besloot op een dag dat ze op een andere school ging les geven, dus opeens had deze klas geen leraar meer. Ik kon duidelijk merken dat deze kinderen ouder waren dan mijn eigen klas, want ze luisterde een stuk beter. Ook kon ik merken dat ze normaal niks deden in de klas. We begonnen namelijk met English writing en na 5 minuten schrijven zeiden ze al Madame we are tired. Ze vertelde dat ze normaal ook maar één zin per dag moesten schrijven en als ik naar hun schriftjes keek geloof ik dat, want die waren schrikbarend leeg. Dus we hebben ze hard laten werken. Daarna zijn we verder gegaan met klassikaal mathematisch hierbij merk je dat er veel niveau verschil is in de klas. Maar de zwakkere in de klas krijgen hier geen extra aandacht. Als je het namelijk fout doet zegt iedereen shame tegen je, maar vervolgens wordt er niet uitgelegd wat dan wel het goede antwoord is. Daarnaast willen de kinderen hier graag om de 2 minuten uit het klas lokaal lopen wat we natuurlijk gelijk hebben afgeschaft, dus tot break time moesten ze in de klas blijven en wie deze regel overtrad kreeg straf. Die moest het begin van de break time in de klas blijven. Omdat ze allemaal hard gewerkt hadden besloten we ze in het middag programma te belonen en met ze te gaan voetballen. Natuurlijk moesten ze eerst stil zijn voordat we teams gingen maken, dus na 20 minuten wachten konden we(ze) eindelijk gaan voetballen.

Op 31 mei was de wedstrijd Nederland vs Ghana die wedstrijd kon ik natuurlijk niet missen, dus had ik aan mijn broertjes gevraagd of we die samen zouden kijken dat vonden ze een goed idee. In Nederland zijn we gewend om allemaal hapjes en drankjes te hebben tijdens de wedstrijd, dus ik had cola en koekjes aangeschaft. Maar precies vanavond had mijn moeder een feestmaal gekookt. Ik kreeg rijst met vis en ook nog een kippenworstje het kon maar niet op. (Normaal krijg ik nooit vlees alleen maar droge rijst) Dus ik dacht ik bewaar de koekjes maar tot morgen. De wedstrijd was niet om aan te zien heb ik gehoord van andere vrijwilligers zelf heb ik het niet zo goed kunnen zien, want wij hadden slecht beeld wel geluid maar moedertje houdt van hard praten door de telefoon dus kon niet veel horen. Daarnaast scoorde Nederland al snel en vond mijn moeder het niet eerlijk, want Ghana kon nooit van Nederland winnen die waren veel te goed. Mijn oudste broertje weet wel veel van voetbal, dus daar heb ik mee kunnen praten en de andere twee vielen halverwege in slaap die waren uitgeput van een dag spelen.

Als je naar Ghana gaat kun je kiezen voor het slapen bij een gastgezin of in een compound. Ik had gekozen voor een gastgezin en dacht dan ga ik de laatste weken misschien naar het compound. De andere vrijwilligers zijn allemaal lovend over het compound, dus het leek mij ook leuk om dit te gaan doen. Toch heb ik besloten om dit niet te doen. Mijn gezondheid is belangrijker en voor mij is mijn avontuur zo ook geslaagd.

Elke doordeweekse dag ging ik naar de Kidz Active school. Het is dan de bedoeling dat je om half 8 bij de office bent op de fiets en dan word je gebracht met de taxi. De auto’s in Ghana zijn van een slechte kwaliteit en zo ook onze taxi. In de ruiten zitten scheuren wat overigens alle auto’s hebben. De meeste vallen ook bijna uit elkaar. Mozes onze taxichauffeur is ook geen techneut. Dus als er weer een mankement was moesten we een andere taxi nemen. Het is ook de normaalste zaak van de wereld om pas te gaan tanken als je auto niet meer rijdt, dus ook dit hebben we meegemaakt. Na veel klagen kreeg hij op de ene laatste dag een nieuwe auto. Maar het zou Ghana niet zijn als ook deze auto binnen 10 minuten weer een mankement heeft. Dus helaas voor Mozes ging de deur niet meer dicht en moest hij hem weer laten maken.

Het verkeer is erg gevaarlijk dat ik niet gewond ben geraakt is een wonder. Als je wilt oversteken moet je goed inschatten of het kan en zo hard mogelijk rennen. In Town zijn een aantal stoplichten, maar ook dat geeft geen enkele zekerheid. Ook al is het groen hier rijden ze gewoon door en het scheelde dan ook een haartje of ik was van mijn fiets afgereden. De dieren steken ook allemaal gewoon zomaar over, dus je moet als bestuurder goed opletten.

Op de weg naar de Kidz Active School had de bevolking zelf drempels gemaakt. Ze maken ze alleen zo hoog dat alle auto’s moeite hebben om erover te gaan. Dit ligt natuurlijk ook aan de kwaliteit van de auto’s. De regering vind dit niet goed. Dus op een dag liepen er opeens allemaal mensen van het leger rond de school en alle kinderen werden helemaal druk. Wat bleek het leger kwam mensen uit de omgeving halen en die moesten dan de drempels weggaan halen. Onder tussen stond het leger toe te kijken met grote geweren.

Als je in Tamale aankomt krijg je normaal een introductieweek, maar als je een korte tijd komt krijg je deze niet. Ik heb dit wel gehad, maar geen tassenworkshop. Dus besloten we met een aantal vrijwilligers dit te gaan doen. Het was de bedoeling dat we zelf een stof meenamen en dat we het dan zelf gingen maken. Uiteindelijk hebben we bijna niks zelf gedaan, omdat het al laat was en we te sloom werkte haha. Het resultaat was prachtig waarschijnlijk, omdat zij het voor me hebben gemaakt.

De weken van 2 juni t/m 13 juni waren weer normale weken waarin ik elke doordeweekse dag naar de Kidz Active School ging. Ik assisteerde madam Amina tijdens de lessen, gaf bijles of ging sporten met de kindjes. Een interessante les was dat madam Amina les gaf over voeding. Het is niet alleen maar rekenen en lezen het gaat verder als dat. Ze probeert de kinderen duidelijk te maken wat belangrijk is in het leven. Daarnaast geeft ze altijd de lessen met veel plezier en toewijding. Ook zij geeft de kinderen straf en slaat wel is iemand met een stok. Inmiddels ben ik het gewend en ze doet het echt alleen als iemand iets doet wat niet mag. Waar ik het niet mee eens ben is dat als je een antwoord niet weet iedereen het liedje shame zingt en je uitlacht. Daarnaast moeten ze dan vaak voor de klas staan op één been en met de armen wijd. Ik denk niet dat de kinderen hier iets van leren, omdat ze nog steeds niet weten wat ze dan fout doen en de volgende keer dezelfde fout zullen maken.

Elke middag als ik thuis kwam deed ik spelletjes met mijn broertjes. Vooral voetbal stond hoog op het lijstje ze waren erg blij met de voetbal die ze gekregen hadden. Maar ook andere spelletjes zoals frisbee, memory, 4 op rij en veel meer. Of we maakten een tekening voor moedertje die daar helemaal blij mee was.

Op een middag regende het keihard toen Carina en ik bij de office waren. We bedachten ons geen moment en gingen lekker in de regen staan om af te koelen. Toen het stopte begon het watergevecht waardoor de buren de middag van hun leven hadden. Ze vonden het zo gek dat wij elkaar nat gooide. Natuurlijk won ik feilloos dit gevecht, sorry Carina!

De kinderen zeiden op woensdag tegen mij dat ze donderdag en vrijdag vrij waren, maar hier had ik niks over gehoord. Na navraag bleek dat er een voetbaltoernooi was van verschillende scholen. Van de Kidz Active school deed wel geteld 1 kind mee en daarom was de hele school vrij. Het was de bedoeling dat alle leraren aanwezig waren, maar die waren in geen velden te bekennen. Ik ging samen met Carina kijken op donderdag bij het voetbaltoernooi. Het was leuk om te zien de helft van de kinderen gewoon op blote voeten speelden. Als er een doelpunt viel renden alle kinderen het veld in om te juichen harstikke leuk om te zien.

De laatste week in Tamale 14 juni t/m 21 juni
Opeens was het zover mijn laatste week in Tamale ging van start. Helaas begon mijn week niet helemaal vlekkeloos. Zaterdag zou ik mijn broertjes meenemen naar het zwembad, omdat het mijn laatste week was. Mijn broertjes gaan altijd in het weekend naar Arabische les, maar zouden om half 11 terug zijn. Nu is het natuurlijk nog steeds Afrika, dus ik ging er al vanuit dat het wel wat later zou kunnen worden. De oudste kwam om half 2 thuis en toen hebben we de andere twee gezocht, maar die konden we nergens vinden. Dus besloot ik dat we de volgende dag maar zouden gaan. Ik vond het ook zonde om weer veel geld neer te leggen voor misschien maar een uurtje zwemmen. Ik had net Carina gebeld om ergens wat te gaan drinken komen mijn broertjes eraan en vragen of we nog gaan. Ik vertelde ze dat we de volgende dag gingen en dat vonden ze ook prima. Die nacht werd ik weer is ziek doordat ik al een keer malaria had gehad wist ik gelijk dat ik het weer had. Na een nacht met weinig slaap, binsa en overgeven moest ik toch naar het zwembad met mijn broertjes. Ze keken er erg naar uit en ik vond het zielig om dan niet met ze te gaan. Daarnaast kan ik ze ook niet alleen laten gaan, want Ghanese kunnen niet zwemmen. Dus vol goede moed vertrokken we vandaag wel op tijd met de taxi naar het zwembad. Dat de taxi’s hier een ramp zijn werd al snel weer duidelijk, want ook deze taxi stopte ermee gelukkig konden we het laatste stukje lopen. Het was deze dag niet zo warm en dat was goed ook. Ik ging me steeds beroerder voelen en net toen ik op het punt stond om te gaan overgeven begonnen het keihard te waaien. Oftewel noodweer opkomst. Ik snel mijn broertjes roepen en naar een taxi rennen. De taxi was niet waterdicht, dus alsnog werden we nat maar ik had wel een goed excuus om vroeg naar huis te gaan en lekker op bed te gaan liggen. Ik vertelde mijn moeder dat ik ziek was en die avond geen eten wilde. Ze zei dat ze zou zorgen dat het stil was in huis, zodat ik wat kon rusten. Je gelooft het niet, maar het was echt muisstil. Normaal schreeuwen ze de hele dag door, maar nu zei niemand wat. De nacht verliep weer niet vlekkeloos, dus de volgende dag bleef ik thuis. Onder grote druk van mijn moeder moest ik weer naar het ziekenhuis om mij te laten testen. Dit keer was Carina zo lief om met mij mee te gaan. (Ze was ook heel nieuwsgierig naar het ziekenhuis) Toen ik naar de Office wilden vertrekken op mijn fiets hield vadertje mij tegen. Hij vond het onverantwoordelijk als ik ging fietsen en zou mij met de auto brengen. Ondanks dat ik ver weg was van mijn familie en liever in mijn eigen bed ziek wilde zijn was het heel fijn om zulke lieve mensen om mij heen te hebben. Mijn moeder, vader en ook broertjes zorgden altijd super goed voor me! Bij aankomst was het druk, dus we wachten geduldig op onze beurt. Na een tijd werd ik geroepen en was het tijd voor de test. Dit keer hadden we geluk, want ik mocht binnen in het laboratorium. Nu kon ik eens goed bekijken hoe het in zijn werk ging. Eerst prikte de man in mijn duim en smeerde het bloed op een glaasje. Ondertussen was die druk aan het lachen en genoot die zichtbaar van zijn werk. Het plaatje werd in de vensterbank gelegd in de zon. Waarbij het detail gezegd moet worden dat er een berg stof lag wat allemaal op het bloed ging zitten. Ondertussen keken we onze ogen uit mijn slaapkamer is wel is een chaos, maar aan deze chaos kunnen maar weinig tippen. Er stonden overal buisjes bloed die gewoon open en bloot stonden. Overal lag papier en alles zat onder de stof en viezigheid. Helaas bedachten we ons toen pas dat we Carina ook hadden moeten laten testen, zodat we konden zien of de test wel werkt. Nadat we weer een hele tijd hadden gewacht kwam de uitslag en inderdaad wat ik al verwachten malaria present again. We maakten nog wat toeristische foto’s en vertrokken naar de Office. In Ghana hebben ze de meest prachtige kleren, maar na 3 maanden had ik nog steeds niks laten maken dus vertrokken we naar de kleermaker. Daarvoor ging ik nog even langs de apotheek om de wonderpillen te halen. In Ghana kun je alle medicijnen gewoon halen zonder recept als je maar geld hebt. Dat ik ziek was werd al snel duidelijk toen ik weer flauw viel bij mijn supermarktje. Gelukkig kennen de mensen mij daar, dus die kijken er niet meer gek van op als ik op de grond ga liggen. Die nacht sliep ik weer dramatisch, maar het was mijn laatste week dus dinsdag vertrok ik toch naar school. Mijn klas KG2 zat bij KG1 en de lerares van KG2 madame Amina was afwezig. Nu is dit niet zo gek zoals ik eerder heb verteld komt ze wel is niet opdagen. Ik vroeg mij toch af waarom alle kinderen nu bij elkaar zaten, want normaal heeft KG2 dan gewoon geen les. Daarom ging ik naar Sylvester de manager van de school en tevens medewerker van Vrijwillig Wereldwijd. Hij vertelde dat madame Amina malaria had gekregen en was opgenomen in het ziekenhuis. Ze kreeg daar medicijnen alleen wat de mensen daar niet wisten was dat ze zwanger was. Door de medicijnen heeft ze vervolgens een miskraam gekregen. Madam Amina is een typische Afrikaanse vrouw, dus niemand wist dat ze zwanger was zelf wist ze het wel. Ze was zo ziek dat ze niet kon praten en dit niet kenbaar heeft kunnen maken aan de dokters. In de middag vertrokken we naar de Library voor de laatste keer. Hier hebben we spelletjes gespeeld, puzzels gemaakt, boekjes gelezen, memory gespeeld en loco gedaan. Ik hield me vooral op de achtergrond, want was nog steeds ziek maar wilde alles nog meemaken deze laatste week.

Woensdag ging het alweer iets beter samen met Carina vertrok ik weer naar de Kidz Active School. We waren bijles aan het geven toen het opeens super donker werd en lights off ging. We stuurden de kindjes terug naar de klas, want we konden niks zien. Nog geen minuut later begon het noodweer alle kinderen bleven in de klas en wij zaten bij Sylvester te praten. Toen opeens Sylvester bedacht dat zijn raam nog open stond en dat dan zijn hele huis vol regent. Hij trok zijn shirt uit en begon te rennen iedereen natuurlijk keihard lachen. Hij kwam zeiknat terug, maar zijn raam zat in ieder geval weer dicht. De regen duurt altijd een hele lange tijd, dus we zaten opgesloten en hebben ons zelf vermaakt. In de middag namen Carina en ik een kijkje bij het weeshuis. Vroeger liepen hier ook vrijwilligers, maar tegenwoordig wil het weeshuis dit niet meer. Het was erg indrukwekkend en zielig om te zien. We werden naar een speelkamer gebracht om met de kinderen te spelen alleen hier was niks om te spelen. Vervolgens kregen ze potloden, maar geen papier dus tekende ze op de grond en de muur. Daarnaast vechten alle kinderen om zoveel mogelijk potloden en slaan ze elkaar voortdurend. De baby’s liggen in hun kamertjes te slapen, maar hier kunnen de andere kinderen zo heen. Dus die maken continue de baby’s wakker die vervolgens gaan huilen maar hier doet niemand wat aan. We hadden van andere vrijwilligers vernomen dat als je speelgoed geeft ze dit verkopen of wegleggen. Het komt in ieder geval nooit bij de kinderen terecht wat natuurlijk super zielig is. Nu vervelen de kinderen zich en daarom gaan ze elkaar maar slaan. Inmiddels was het bijna 4 uur oftewel tijd om naar Mike’s te gaan voor de volgende wedstrijd van het Nederlands elftal. Na een spannende pot met slecht voetbal wonnen we met 2-3, dus waren we weer helemaal blij.

Donderdag gingen we weer naar school waar we voor de laatste keer bijles gaven aan de kindjes uit KG1 en KG2. We keken rond op de school en opeens kwam het besef het is bijna voorbij. S’ middags gingen we Town in. Ik had namelijk nog geen souvenirs voor mezelf en wilde graag iets wat mij aan dit avontuur herinnerd. S’avond aten we bij de office voor de laatste keer met de andere vrijwilligers en namen van afscheid van deze lieve mensen.

Vrijdag 20 juni was mijn afscheidsdag. Op de school hielden we een voetbaltoernooi tussen KG1 en KG2. Natuurlijk won mijn klas zonder moeite alleen maar talentjes. Wie weet zien we ze ooit nog is op het WK. Tijdens het voetballen kwamen er al steeds kindjes met mij knuffelen. Osman bijvoorbeeld liet me niet meer los en zei madame Simone please stay. I don’t want you to go! Toen brak mijn hart en kreeg ik tranen in mijn ogen. Ook mijn lievelingskind of husband zoals madame Amina en de andere kinderen hem noemen leek aan te voelen dat ik wegging. Al de hele week was die verdrietig en kwam die steeds knuffelen. Helaas komt al alle mooie momenten een eind en was het tijd om echt afscheid te nemen. Ik regelde dat mijn klasje allemaal bij elkaar zat en gaf ze cadeautjes. Onder andere kleurplaten, stickers, ballonnen, indomie (noodles), kleurpotloden, potlood, waterballonnen etc. Ze waren hier erg blij mee en toen was het tijd om weg te gaan met tranen in mijn ogen. We hadden een druk schema, dus vertrokken naar Town voor echt de aller-laatste spullen. We reden langs de kleermaakster om onze prachtige Ghanese kleren op te halen en we brachten onze fiets weg. Ik was al weken naar bepaalde slippers op zoek, omdat ik die graag aan Priscilla het meisje van de Office wilden geven. Je raadt het al op het eind kwam ik ze eindelijk tegen, dus heb ze aan een andere vrijwilligster gegeven die ze aan haar zou geven. Vanuit Nederland had ik diverse cadeautjes meegenomen spelletjes, springtouwen, memory, 4 op een rij, bellenblaas, kleurpotloden, oorbellen en nog veel meer. Nu had ik er lang over nagedacht aan wie ik dit zou geven op de school zijn teveel kinderen en mijn gastgezin had ik al heel veel gegeven. De kinderen in het compound krijgen al van de andere vrijwilligers, dus besloot ik aan kinderen te geven die nooit wat krijgen. Dus ging ik op zoek naar kinderen en deelde het aan ze uit. Ze waren super blij en bedankten mij wel honderd keer. Een jongen van 18 begon tegen me te praten en vertelde dat iets verderop nog een bijzondere jongen woonden. Ik ging dus met hem mee en toen ik bij het huis aankwam bleek dat het een gehandicapte jongen was die in een rolstoel zat. Ik heb hem cadeautjes gegeven en toen kwam zijn moeder die mij een knuffel gaf ze wilde me niet meer loslaten ze was zo blij. Daarna bezocht ik nog wat vrienden die ik gemaakt had in de omgeving. Nadat ik alles had uitgedeeld vertrok ik terug naar huis het werd tijd om mijn koffer in te pakken. Op de heenweg kosten het heel veel moeite om mijn koffers dicht te krijgen, maar terug was het een stuk makkelijker. Doordat ik alle cadeautjes had weggegeven en een deel van mijn kleren had ik meer ruimte. Hierna at ik met mijn familie, speelde spelletjes, keek voetbal en deelde mijn afscheidscadeautjes uit. Papa had hele mooie klompen meegenomen, dus het grote paar gaf ik aan mijn moeder die helemaal trots was. Toen ik daarna liet zien dat ik voor alle 4 de broertjes ook had hield ze het niet meer. Daarnaast gaf ik ze nog wat spelletjes, koekjes, snoep en fruit. Mijn broertjes wilden natuurlijk alle spelletjes nog een keer doen, dus vroeg naar bed gaan zat er niet in. Ik lag bijna de hele nacht wakker, maar je raad het al had net voordat ik eruit moest viel ik in slaap. Ik werd om iets over 5 wakker terwijl ik om kwart over 5 opgehaald zou worden. Ik pakte snel mijn klamboe in en kleedde mij om. Mijn moeder zetten nog een kopje thee en al snel stonden Bash en Carina voor de deur. Mijn moeder haalde mijn broertjes uit bed en na een laatste knuffel was mijn avontuur in Tamale echt afgelopen.

Het WK in Ghana
Dat Ghana een voetballand is was mij al bekend, maar nu zag ik het ook zelf. De eerste wedstrijd van Nederland keken we met alle vrijwilligers samen en wonnen we even met 5-1 van Spanje. Mijn familie was helemaal trots op mij en mijn landje. Elke dag stond de televisie aan en keken we ongeveer alle wedstrijden, dus ik heb niks gemist. Mijn vader en oudste broertje waren de grootste fans en erg fanatiek. Helaas deed Ghana het niet zo goed als gehoopt, maar voor het land maakt dat niet uit. Ze waren nog even trots op de spelers en ook al stonden ze achter bleven ze aanmoedigen. Daarnaast kijken ze ook alle andere wedstrijden voor een klein tv’tje aan de straat met zoveel mogelijk mensen. Als Ghana speelde had iedereen ook een vlag op zijn auto of motorbike.

Kokrobite met Carina
Zaterdagmorgen vertrokken Carina en ik naar Accra met het vliegtuig en vervolgens namen we een taxi naar Kokrobite. Hier aangekomen hielden we een rustig dagje we keken wat rond en checkte in. S’avond moest Ghana voetballen tegen Duitsland. We trokken onze voetbalshirts aan waar we veel complimenten over kregen. Het is prachtig om te zien hoe het voetbal leeft in een land als Ghana. Als je niet mee zou kijken en alleen de stemmen hoorden zou je denken dat Ghana levensgrote kansen kreeg. Al was de bal op de middenlijn begonnen ze al te schreeuwen dat het bijna een goal is. Zelfs nadat ze achter kwamen bleven ze volledig achter hun land staan. Toen de 1-1 viel werden ze allemaal gek ze renden, schreeuwen en vielen elkaar in de armen. Ghana kwam zelfs op 2-1 en toen hadden ze het helemaal niet meer. Helaas maakte Duitsland nog 2-2, maar dat maakte voor de Ghanezen niet uit ze waren nog even trots op hun landje. We keken de wedstrijd overigens bij Big Miles een resort naast ons resort. Hier is in het weekend ook een rasta avond, dus na de wedstrijd werden we getrakteerd op muziek. We sliepen deze avond heerlijk en de volgende dag besloten we er een stranddag van te maken. We konden alleen niet lang van de zon genieten, want opeens begon het te regenen. Toen wisten we nog niet dat dit de laatste zonnestralen zouden zijn van ons verblijf in Ghana. We vertrokken terug naar ons resort en liepen nog wat rond in de straat. We zagen veel mensen met rood aan en ik zei nog waar is dat ook al weer voor. Maar al snel werd het duidelijk er was iemand overleden. Dan trekken de mensen allemaal iets roods aan en gaan door de straten rennen met de doodskist boven hun hoofd. Het is best eng om dit te zien en ze zijn er ook niet van gediend dat je kijkt, dus zijn we terug gegaan naar ons resort. Overigens heb ik ook al is een optocht gezien waarin de mensen allemaal wit gekleed waren en één iemand ook helemaal wit geschminkt. Na vraag heeft mij doen leren dat degene dan net is vrijgelaten uit de gevangenis.

De volgende dag hebben we geprobeerd uit te slapen wat natuurlijk mislukten. We hielden deze dag een zwembad dag. Ons verblijf was heel commercieel, omdat er altijd blanke logeren. Dit hield in dat je extra moest betalen voor het zwembad. We kozen een slechte dag uit, want het was koud en bewolkt. We hadden inmiddels al betaald, dus lieten ons niet kennen en doken het zwembad in.

Carina en ik dachten dat we deze week lekker even konden bijkleuren, maar niks was minder waar. Alleen onze eerste dag hebben we even van de zon mogen genieten. Vervolgens regende het de hele dag was het bewolkt en koud. Dit mocht natuurlijk de pret niet drukken. We hebben ons prima vermaakt met spelletjes spelen, muziek luisteren en vooral keihard meezingen, boekjes lezen en local eten proberen. Oftewel een ontspannende week voordat we terug gingen naar Nederland.

Vrijdag 27 juni was het dan zover mijn Ghana avontuur kwam echt tot een einde. Er stond nog één afscheid te wachten namelijk met Carina zij vertrok een dag later terug naar Nederland. De mensen uit Ghana zal ik waarschijnlijk nooit meer zien, maar Carina is een vriendin geworden dus we spreken zeker af in Nederland. Het verkeer in Accra is niet te voorspellen en door de hevige regenval durfde ik geen risico te nemen, dus vertrok op tijd naar het vliegveld. Natuurlijk precies vandaag stonden alle stoplichten op groen en was er geen oponthoud. Ik was dus ruim op tijd op het vliegveld. Na het inchecken was het tijd om te wachten. Ik had honger, maar helaas niet meer genoeg geld en alle pinautomaten lagen eruit. In het vliegtuig werd dit ruimschoots ingehaald en kreeg ik veel eten. Aangekomen op Schiphol nog even mijn Ghana shirt aangedaan, mijn koffers opgehaald en toen kreeg ik een warm onthaal van mijn meest dierbaren.

Het was een prachtig avontuur waar ik veel hoogtepunten heb mogen beleven en slechts een paar dieptepunten. De mensen hebben een speciaal plekje in mijn hart gekregen! Ik zal het nooit vergeten.