Papa in Ghana

Papa in Ghana

13 mei 2014 – De grote dag
Eindelijk! Eerst leek het nog lang te duren, maar opeens was de dag aangebroken om papa op te gaan halen. Natuurlijk was ik super vroeg wakker en toch was ik te laat, maar ik ben inmiddels ingeburgerd en dan is het raar als je ergens op tijd aan komt. Dus toen ik aan kwam rijden bij het vliegveld zag ik al een blije Salaminga “blanke” staan. Ik had mij nog wel zo uitgesloofd met een prachtig “spandoek”, maar het weerzien was zo fijn dat dit er bij in schoot. We vertrokken met de taxi richting de Yarken Lodge waar papa tijdens zijn verblijf in Tamale zou logeren. Bij elk huisje, boompje, beestje zei papa: “Kijk moet je dat nou toch is zien”. Ik keek op en dacht oh dat zie ik elke dag. We brachten zijn koffer weg waar overigens vooral spullen in zaten voor mij en dan met de name voor de mensen hier, nogmaals bedankt voor het meegeven mama en zusjes. Als reisleider had ik natuurlijk een uitgebreid programma gemaakt en gelijk de eerste dag stonden er activiteiten op het programma. Dus nee niet even wennen aan de 40 graden, maar gelijk Town in. Hier hebben we over de markt gelopen waar de meest uit één lopende dingen worden verkocht. Ik heb al vaker over de markt gelopen, maar voor papa was dit een hele ervaring. Het was alleen precies vandaag super heet, dus zijn we daarna naar de culturel market gegaan. Dit is meer de toeristisch markt. Gelijk toen ik aan kwam lopen kwamen er allemaal Ghanezen hello Simone how are you. Ja ook in Ghana ben ik alweer populair en word ik herkend. Nu denk je misschien ja makkelijk jij bent blank, maar wij vinden het lastig om Ghanezen uit elkaar te houden en zij vinden het lastig om blanken uit elkaar te houden. Hierna hebben we even pauze gehouden bij Sparkles het was de hoogste tijd voor een Alvaro (perendrankje). Het eten wat ik voornamelijk eet bestaat uit rijst, dus deze week werd het tijd om te genieten van lekker eten. We vertrokken naar Wooden voor een lunch dit is een meer westers restaurant waar je lekker kunt eten, maar wat voor Ghanese begrippen wel duur is. Vandaar dat je er ook vooral blanke mensen ziet en de rijkere Ghanezen. Dit is ook de enigste plek waar ik tot nu toe wifi heb ontdekt. Nadat we bijgekomen waren zijn we naar the office vertrokken waar papa kennis maakte met een aantal andere vrijwilligers, Bash en Priscilla. De dagen in Ghana lijken wel langer te duren, want er stond nog meer op het programma we vervolgende de weg naar de library en maakte een wandeling langs de compounds. We sloten de dag af met een etentje bij het Swad restaurant. Het leek erop dat het zou gaan regenen, maar helaas bleef het bij hard waaien en haalde de regen Tamale niet. Papa vertrok naar de lodge waarna ik terug ging naar mijn Ghanese familie.

14 mei 2014 - Kidz Active School / Family
De tweede dag in Tamale begon alweer vroeg. De Yarken Lodge van papa stond op slechts 20 meter van de moskee, dus uitslapen zat er voor hem niet in. Gelukkig stond ik om half 8 weer met mijn fiets voor de deur om richting de Kidz Active School te gaan. We kwamen hier netjes om 8 uur aan, dus konden het ochtendritueel nog zien. Dit was de eerste keer dat ik mijn kindjes weer zag na 3 weken vakantie. Het was fijn om ze weer te zien en gelukkig was dit wederzijds. Ze vonden papa allemaal heel interessant. Een grote, sterke man en dan ook nog een snor. Ze bleven maar kijken en aanraken. We begonnen de dag in mijn klas KG2 waar papa leuke foto’s heeft gemaakt en de manier van lesgeven heeft gezien. In de pauze heeft die gevoetbald met de jongens en rond gekeken in de omgeving. Inmiddels waren de kinderen niet meer bij hem weg te halen. De hele ochtend zijn we op school geweest en vervolgens hebben we geluncht bij Wooden, omdat dit zo goed bevallen was. Daarna zijn we naar de Yarken Lodge gereden en hebben we de spullen die papa voor mij had meegebracht opgehaald. Het was tijd om mijn nieuwe thuis te laten zien. Inmiddels voelt het voor mij als thuis komen, dus dat is een goed teken. Er was nog niemand thuis toen we er aan kwamen, dus ik kon ongestoord een rondleiding geven aan papa. Inmiddels kwamen mijn broertjes thuis die altijd super druk zijn, maar opeens rustig waren. Ze waren onder de indruk van papa en keken de kat uit de boom. Na een tijdje kwamen ze tot de ontdekking dat die grote, blanke man toch heel lief was dus kwamen ze steeds losser. Moedertje kwam ook thuis en begroeten papa gelijk vrolijk. Moedertje vroeg of we daar aten, we kregen yam en ik zei tegen papa oh dat is lekker. Maar papa vond het maar droog haha en ik zei nou dit is nog lekker als je altijd rijst krijgt. Daarna was het de hoogste tijd om cadeautjes uit te delen. De oudste drie jongentjes kregen een oranje voetbalshirt en een balletje. Daarnaast heb ik ze een echte voetbal gegeven en pionnen, zodat we nu echt kunnen voetballen. Voor mijn kleine baby broertje hadden we twee schattige broekjes. Mijn moeder gaven we een joggingsbroek, omdat ze die graag wilde. Daarnaast nog oorbellen en een luchtje. Ze hebben hierna wel drieduizend keer thank you gezegd, dus ik denk dat ze er erg blij mee waren. Vooral de voetbal viel erg in de smaak.

15 mei 2014 – Mole National Park
Na twee dagen Tamale was het tijd om meer van Ghana te gaan bekijken en zo stond de eerste echte excursie op het programma. We zouden vandaag naar Mole National Park gaan de bus die hier naar toe gaat vertrekt om half 2 s’ middags van het Metro Mass Station. Het is alleen de bedoeling dat je om 4 uur s’ ochtends al een kaartje gaat kopen. Inmiddels ken ik genoeg Ghanezen dus werd dit voor ons gedaan en konden wij “uitslapen”. We genoten van een rustig ochtendje waarbij we nog een keer Town in gingen, een drankje dronken bij Sparkles en vervolgens langs de office gingen om de buskaartjes op te halen. Ik had van andere vrijwilligers al vernomen dat het normaal is dat de bus 4 uur te laat vertrekt, dus met dat vooruitzicht vertrokken we rond 1 uur naar het station. Blijkbaar kende ik Tamale toch niet zo goed, want we stonden eerst op het verkeerde station. De mensen zijn hier heel vriendelijk dus even navragen en we werden de goede kant opgestuurd. We kwamen hier netjes om kwart over 1 aan. Je weet namelijk nooit of die misschien toevallig deze keer wel op tijd is en hoeveel die te laat is. Dus iedereen is er op tijd. Wij hadden vandaag geluk, want de bus was
“slechts” 2 uur te laat. Nadat alle mensen en vooral alle spullen waren ingeladen konden we koers zetten richting Mole. Als er geen problemen zouden optreden dan zou de reis 3,5 uur gaan duren, maar ook dat weet je nooit in Afrika. Ze doen hier niet aan APK keuringen, dus de meeste auto’s en bussen kunnen elk moment uit elkaar vallen of er mee stoppen. Maar ook dit viel mee de bus had geen mankementen en zonder enig op onthoudt arriveerde we om 7 uur in Mole National Park. Ik had van de week gebeld om te reserveren en wonder boven wonder was zelfs dit goed door gekomen, dus alles was dik voor mekaar. Deze avond at ik geen droge rijst of yam van moedertje, maar frietjes met kip. Daarna zaten papa ik op een bankje waar we uit keken over een vallei. Hier hebben we een tijd zitten praten waarna we besloten te gaan slapen, want de volgende dag moesten we weer op tijd op voor de walk safari.

16 mei 2014 – Mole National Park
Mole is Ghana’s grootste nationale park met een oppervlakte van 4849 km2. Uitermate populair zijn de olifanten, ongeveer 600. Mole is ook het thuis van buffels, antilopen, leeuwen, luipaarden, nijlpaarden, vijf soorten apen, reptielen en nog veel meer. We begonnen om 7 uur met een walking safari. Het was verplicht om schoenen aan te hebben die ik overigens niet bij mij had, maar niet getreurd want ik kon schoenen huren. Dit waren overigens geen schoenen maar laarzen ik voelde mij dus weer helemaal thuis. Tijdens de wandeling zagen we de verschillende dieren, zoals antilopen en krokodillen met als hoogtepunt de olifant. Daarnaast was het vooral de natuur die prachtig was. Na de safari moesten we bijkomen en hebben we even baantjes getrokken in het zwembad. Eindelijk na 8 weken zag ik weer een keer een zwembad met blauw water. Ik was al bijna vergeten dat het normaal gesproken blauw is in plaats van groen. Aan het eind van de middag wilde we nog een jeep safari doen. Je kunt in Mole een jeep huren met andere mensen je betaalt, namelijk voor de jeep en niet per persoon. Alleen doordat we doordeweeks waren was er niemand anders. Na een kort overleg besloten we toch te gaan, omdat het een unieke ervaring is. Het was super leuk om samen boven op een jeep te zitten natuurlijk wel met een persoonlijke bodyguard. Tijdens de jeepsafari zagen we nog veel meer dieren, zoals waterbokken en herten. Op de terugweg stak opeens een olifant voor de jeep over, dus ook toen hebben we hem gespot. Helaas zijn in Mole niet alle dieren van de Big 5. We hebben dit nagevraagd en dit is omdat er alleen dieren zijn die hier oorspronkelijk uit zich zelf zijn. Ze willen hier geen import dieren hebben. De leeuwen zijn overigens al vele jaren niet meer gespot nu is het park met een oppervlakte van 4849 km2 natuurlijk ook niet klein. Ons diner vond romantisch plaats met uitzicht op de vallei. Oftewel een geweldige dag met een perfect eind. Hierna vielen we moe, maar voldaan in slaap.

17 mei 2014– Terug naar Tamale
De bus zou om half 4 vertrekken en om 3 uur zouden we een wake-up call krijgen. We vertrouwde dat al niet, dus toch maar een wekker gezet domme Nederlanders als we zijn. Wij maakte namelijk de bewaker wakker. Hij had zich verslapen en moest de chauffeur wakker maken. Indien wij geen wekker gezet hadden we gewoon langer kunnen slapen en had de bus later kunnen vertrekken. Maar dat bedachten we ons natuurlijk pas achteraf. Ach ja om 4 uur vertrokken we weer met de bus naar Tamale. We maakten nog wat stops om mensen op te halen wat veel tijd in beslag nam, maar we zijn in Afrika dus tijd maakt niet uit we hebben alle tijd. En zo kwamen we om 8 uur weer aan in Tamale het oude vertrouwde Tamale. We liepen Town in om te kijken hoe de dames de markt op starten en besloten toen om naar Wooden te gaan om te gaan ontbijten. We gingen langs mijn gastgezin om mijn spullen te pakken, want deze nacht ging ik bij papa slapen in de lodge. Na een paar nachtjes samen te hebben geslapen vond ik dat gezelliger dan s ‘avonds steeds afscheid te moeten nemen en de volgende morgen moesten we ook weer op tijd weg naar het vliegveld. In de namiddag vertrokken we naar town om mijn paspoort op te halen bij Bash. We hielden het simpel en aten weer bij Wooden. Dit was ook de eerste keer dat papa met binsa (diarree) te maken kreeg. Dit is voor mij dagelijkse kost, maar nu was hij ook officieel ingeburgerd.

18 mei 2014 - Ampenyi
Vandaag ontbeten we bij de Yarken Lodge waarna we vertrokken naar het vliegveld in Tamale. Heerlijk rustig en na een halfuurtje wachten konden we naar het vliegtuig lopen en vertrekken. De vlucht verliep soepel en na een uurtje waren we in Accra. Papa’s koffer was er binnen 5 minuten, dus we stonden zo buiten. Het was even zoeken naar onze chauffeur, maar na een belletje was hij snel gevonden. We vertrokken naar Ampenyi een vissersdorpje in de buurt van Elmina. Na een rit van 3 uur kwamen aan bij onze verblijfsplaats voor de komende dagen. Het bleek een Beach House te zijn bestaande uit vier slaapkamers, vier badkamers, keuken, grote woonkamer en dat voor 2 personen. Blijkbaar had papa toch niet helemaal goed gelezen toen hij dit boekten haha. We hadden een prachtig uitzicht op de zee en palmbomen. Daarnaast was er geen toerist te bekennen. De enigste bezoekers die we hadden waren een stel geiten en schapen. Oftewel de ideale plaats om tot rust te komen na al die hectische weken in Tamale. In Tamale heb je eigenlijk nooit rust op school willen zo’n 500 kinderen je aandacht en thuis willen mijn 3 broertjes altijd spelen wat natuurlijk super leuk is. Maar dit vergt ook gigantisch veel energie dus was het heerlijk om op zo’n mooi plek te zijn en helemaal om dit te delen met papa. We doken gelijk de zee het water was warm. Daarna vertrokken we naar KoSa Beach dit is een resort dat een stukje verderop ligt van het Beach House. Dit is van Nederlanders en hier zijn wel meer blanken, maar ook hier is het rustig. Hier gingen we eten, maar ook in het zuiden van het land hebben ze last van lights off. Dus aan het eind van de avond was het pikdonker en moesten we de weg nog terug vinden. We hebben het huis bereikt zonder kleurscheuren. Hier stond onze vriend nightwatch Joseph ons al op te wachten. Joseph houdt s ‘nachts een oogje in het zuil, dus we waren veilig. Ondanks dat er vier slaapkamers waren sliepen we gezellig samen op één kamer.

19 mei 2014 - Elmina St George Castle
Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Ghana is de grootschalige slavenhandel van de 16de tot begin 19de eeuw. Miljoenen mensen werden onder erbarmelijke omstandigheden als handelswaar verscheept. De routes liepen vanuit West-Afrika naar de kusten van Zuid-Amerika en de Cariben en vervolgens naar Noord-Amerika. Vanaf een heuvel kijk je neer op St. George Castle (Elmina Castle). Wit tegen de blauwe zee. Vanaf 1637 heeft Elmina meer dan een eeuw in Nederlands bezit gezeten. Het is een paradijselijke plek met een dubieus verleden. Het was het hart van de slavenhandel. Wie vanuit hier de oceaanoversteek overleefde kwam waarschijnlijk aan in Curacao. Vanuit daar ging de reis verder. In 1957 is Ghana onafhankelijk geworden onder de woorden: “Ghana our beloved country is free forever.” Er gaan geluiden dat de aandacht die Ghana krijgt met ontwikkelingshulp vanuit Nederland alleen voorkomt uit schuldgevoel. De Nederlandse regering wast in ieder geval letterlijk haar verleden wit: zij betaalt de jaarlijkse schilderbeurt van ‘Elmina Castle’ en het opknappen van de begraafplaatsen. Vandaag bezochten papa en ik deze zwarte bladzijde waar wij als Nederlanders een groot aandeel in hebben gehad. Deze geschiedenis kende ik niet, dus het is goed dat ik hier nu geweest ben en weet wat hier gespeeld heeft. Nadat we het kasteel hadden bezocht zijn we door het plaatsje Elmina gelopen waar ze druk waren met vis binnen halen en waar het net als in Tamale heel druk was. Hierna zijn we weer terug naar Ampenyi gegaan waar we nog een duik in de zee namen. In de palmbomen bij de buren waren kinderen aan het klimmen, echt net aapjes. We vroegen of ze dit ook even bij die van ons konden doen. Dat wilden ze maar al te graag zonder problemen klommen ze erin. Als dank gaven we alle kindjes 1 cedi waarna ze de gelukkigste kindjes op aarde waren en wij lekkere kokosnoten hadden. In de avond vermaakten we ons met het spelletje rummikub.

20 mei 2014 - Kakum National Park en Cape Coast
Bij het Kakum National Park hangen 333 meter langen touwbruggen met houten treden door de jungle. Je doorkruist alle woonlagen van het woud tot in de 40 meter. Dit klinkt echt iets voor mij met mijn hoogtevrees, maar als je 3,5 maanden Ghana aan kunt dan moet 7 touwbruggen op 40 meter ook wel lukken. Dus vol goede moed vertrokken papa en ik deze dag naar het Kakum National Park. We kwamen hier om half 11 en moesten nog een halfuurtje wachten voordat de gids met ons vertrok dus dronken we nog een alvaro. Om 11 uur was het zover ook dit avontuur kon weer gaan beginnen. Er gingen nog twee Ghanezen mee een broer en zus. De vrouw op hakken, dus je begrijpt dat het tempo niet al te hoog lag. Na een tijdje kwamen we op het hoogste punt aan en kwamen we bij de touwbruggen. Op dit punt kon je nog kiezen of je voor 3 of 7 touwbruggen ging. We kozen voor 7 bruggen na 2 bruggen vroeg ik mij alweer af waarom heb ik voor 7 gekozen, maar ik moet toegeven het uitzicht was prachtig. De natuur in Ghana is mooier dan ik had verwacht. Ik dacht dat alles droog zou zijn en je nergens groen zou zien, maar dat valt reuze mee. Ook dit was zeker weer de moeite waard. Nadat we veilig weer terug waren, ondanks een mierenaanval en ik snel op papa’s rug klom vertrokken we richting Cape Coast. We reden door de plaats Cape Coast en kwamen bij het Cape Coast Castle. Cape Coast Castle ligt aan zee aan de rand van de stad. Het was dubbel om hier te zijn, op deze prachtige plek met zo’n wrede geschiedenis. Oorspronkelijk was het fort Deens en van hout. Verschillende uitbreidingen volgenden, zoals kerkers die alleen vanuit zee toegankelijk waren. Cape Coast werd het Britse hoofdkwartier aan de slavenkust. Hier werden duizenden slaven tijdelijk gevangen gehouden tot ze met boten werden versleept naar de Cariben. Vele stierven onderweg hier naar toe, in de kerker of tijdens de zeereis naar zwaar werk op verre plantages. Na ook hier een rondleiding gehad te hebben zetten we koers richting het beach house. Uiteraard zwommen we weer in de zee, want zolang dat kon moest ik ervan genieten. In de avond aten we weer bij KoSa beach en speelden we rummikub. Helaas alweer de laatste avond met papa.

21 mei 2014 – Afscheid papa
Jammer genoeg kwam er ook een einde aan het verblijf van papa in Ghana. Sommige mensen moeten ook weer aan het werk en anders moet de rest van de familie hem ook nog missen. De laatste dag besloten we dus vooral te relaxen. Dat papa de jongste niet meer is bleek wel toen die in de zee ging en zijn knie verdraaide door een golf. Ja inderdaad door een golf. Nee grapje pap, het is super vervelend! De nightwatch was echt een schatje en ging gelijk een wondermiddel halen. Hij ging zand koken en over zijn knie wrijven. Daarnaast had hij ook nog een crème en binnen een uur moest het helpen. Dat is niet helemaal gelukt, maar hij deed in ieder geval zijn best. De dagen in Ghana duren normaal super lang, maar vandaag ging de dag opeens super snel en kwam het afscheid steeds dichterbij. In Nederland vond ik het afscheid minder moeilijk, omdat ik toen zin had om naar Ghana te gaan maar nu vond ik het een stuk moeilijker. Het was een afscheid met een dubbel gevoel. Het liefst was ik meegegaan naar Nederland, maar ik had ook weer zin om terug te gaan naar mijn lieve Ghanese familie en klasje. Uiteindelijk denk ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt door terug te gaan naar Tamale, want toen ik thuis aan kwam renden mijn broertjes gelijk op mij af en zeiden dat ze mij zo gemist hadden. Mijn moeder gaf me een knuffel en was ook blij om mij weer te zien. De kindjes op school waren ook blij, want volgens mij dachten zij allemaal dat ik terug naar Nederland was. Dus die waren helemaal verbaasd dat ik er weer was. Daarnaast ben ik ook dankbaar dat ik zo’n leuke tijd met papa heb gehad.

Het voordeel van Tamale is dat de mensen hier super vriendelijk zijn, maar het nadeel is het weer. Vrijdag was het gelijk weer zo ver. Op de weg terug fietsen voelde ik mij al niet lekker, dus dacht snel op bed liggen. Bij het open doen van mijn kamer ging het mis en viel ik weer flauw. Dit keer keihard met mijn hoofd op de stenenvloer, maar gelukkig was mijn moeder thuis. Die heeft mij naar bed gedragen en voor mij gezorgd. De hele nacht bleef ik ziek. Ik moest veel overgeven en had last van binsa(diarree). Mijn moeder hield mij de hele nacht in de gaten, omdat ze toch bezorgd was belde ze Bash. De volgende dag naar een clinic. Uit de test kwam dat ik malaria had. Nu hoeft niemand ongerust te worden, want als je hier malaria hebt betekend dat niet dat je de echte erge vorm van malaria heb waar mensen aan sterven. Je kunt het beter zien als een virus/griepje. Je krijgt namelijk wonderpillen en binnen drie dagen ben je weer topfit. Inmiddels is dit een week geleden en het overgeven en de binsa is inderdaad verdwenen. Het flauwvallen gaat nog steeds niet helemaal goed, maar inmiddels probeer ik hier meer rekening mee te houden. Dus niet meer in de zon te komen, goed eten/drinken en zo min mogelijk te fietsen overdag. Daarnaast zegt mijn moedertje ook dat ik meer moet rusten, want volgens haar doe ik teveel en je moet altijd luisteren naar je moeder dus vanaf nu doe ik dat ook. Vandaar dat mijn blog wat langer op zich heeft laten wachten. I’m sorry! Ik ben deze week wel weer druk geweest op school veel leraren kwamen niet opdagen waardoor we lessen hebben overgenomen. In mijn volgende blog zal ik hier meer over vertellen.

De laatste weken gaan alweer in nog 3 weken vertoeven in Tamale en dan een midweekje uitrusten in Kokrobite samen met Carina(een andere vrijwilligster). Over een maand zet ik alweer voet aan Nederlandse bodem. Tot dan!