Enjoying

Vrijdag 21 maart 2014 – Project / Gastgezin
Het blijkt allemaal niet zo goed geregeld te zijn als ik dacht. Hier aangekomen blijkt dat ik niet kan gaan werken op het project waar ik mij voor had opgegeven je zou denken geen probleem, want ze kunnen hier vast genoeg hulp gebruiken maar toch blijkt het allemaal moeizamer te gaan dan verwacht. Later meer! Daarom werd Laura en mij aangeboden om vrijwilligerswerk te gaan op een school voor verstandelijk gehandicapten. Dit leek ons een mooie uitdaging en we zijn bij deze school gaan kijken. Hier bleek dat het nog lastiger is dan wij al dachten. Doordat de kinderen onze taal niet spreken en verstandelijk gehandicapt zijn begrijpen ze ons niet. Hierdoor is het zo goed als onmogelijk om spelletjes met de kinderen te spelen laat staan ze iets te leren. Wij kunnen hierdoor weinig voor de kinderen hier betekenen. Dit heeft ons doen besluiten om dit project niet te gaan doen. Hoe jammer wij dit ook vinden, want deze doelgroep verdiend zeker aandacht. Dus mensen die iets in deze sector doen zouden zeker welkom zijn. Volgende week is de Olympische week bij deze school, dus waren ze hier hard voor aan het trainen. Tenminste de kinderen die hieraan meedoen dit was ongeveer 10% de rest van de kinderen zat/lag in een lokaal niks te doen. De kinderen waren aan het rennen in de hitte de 100 en 400 meter en deden aan verspringen. Daarna was het tijd voor de meiden om hun dans te laten zien. Alle kinderen houden erg van dansen, maar het was absoluut niet toegestaan om mee te dansen als een kind dit toch deed kreeg die gelijk een klap. Na 2 uur vonden de leraren dat de kinderen moe genoeg waren en gingen ze niks meer doen. Terwijl de meesten nog niks hadden gedaan en vertrokken wij weer terug naar het kantoor. Om 16:00 was het tijd om naar mijn gastgezin te gaan. Zoals ik in mijn vorige verslag had verteld slaap ik hier de eerste 5 weken samen met Laura. Hier aangekomen werden we hartelijk ontvangen door onze “Mama” Asana en onze 4 “broertjes”. Sualarhu-deen 13 jaar, Hamdan 9 jaar, Marzuk 6 jaar en Abdul Dayyán van 7 maanden oud. De vader van het gezin Abdul Rashid woont en werkt in Accra. De eerste avond aten we yam. Dit was prima te eten. De rest van de avond speelde we spelletjes met onze nieuwe broertjes en gingen we op tijd slapen.

Zaterdag 22 maart 2014 – Swimmingpool with the brothers
Het weekend begint ook hier op zaterdag, dus we waren vandaag vrij. In het weekend mag jezelf bepalen wat je gaat doen en soms er staat er een excursie op het programma. Vaak gaan de vrijwilligers Town in of naar het zwembad. Laura en ik besloten naar het zwembad te gaan, maar omdat wij de weg niet wisten vroegen we het aan onze broertjes. Zij moesten eerst nog weg, dus we zouden s’middags gaan. Wat we eruit begrepen kwamen ze rond half 1 weer terug, dus er zat niks anders op dan te wachten tot ze terug kwamen. Tot onze verbazing waren ze om half 1 terug en gingen ze gelijk spullen pakken om te vertrekken, maar mama was nog niet terug. Dus weer wachten na een uur toch maar vragen hoelaat ze terug zou komen zeiden ze oh we kunnen gaan hoor ze komt niet, dus voor niks een uur zitten wachten. Inmiddels was er ook een vriendje gekomen, dus we vertrokken met zijn zessen op 3 fietsen naar het zwembad. Het was inmiddels 2 uur dus kei heet en een berg op fietsen met iemand achter op is aardig zwaar. Gelukkig wonen we niet super ver van het zwembad vandaan. Hier aangekomen was het zwembad iets minder groen, maar nog steeds groen. Dit maakt verder niet uit, want afkoeling is hier altijd welkom. Er waren ook andere vrijwilligers waar we bij zijn gaan liggen. Onze broertjes vermaakte zich met elkaar. Behalve ons kleine broertje Marzuk alleen het grote zwembad was open en ondanks dat hij er kon staande durfde hij er niet in. De meeste Ghanese kunnen niet zwemmen. Uiteindelijk is het toch gelukt om hem het water in te krijgen, dus we hebben niet voor niks voor hem betaald. De mensen hier zeggen gewoon wat ze willen. Dus ze vragen niet mag ik dit of dat, maar geef mij dit. Dat is nog iets waar ik aan moet wennen, maar dat went waarschijnlijk snel genoeg. Als ik terug ben zeg ik tegen het vast ook tegen jullie allemaal, haha. Aan het eind van de middag gingen we weer terug. Ik had op de heenweg tegen Hamdan gezegd dat hij terug moest fietsen en hij wilden dit nog doen ook, maar dat vond ik toch te zielig. Ondanks dat het later was viel het nog steeds niet mee, maar we hebben het huis weer gehaald. Dit keer stond er rijst met tomatensaus op het menu ook dit was niet verkeerd. We speelden weer spelletjes met onze broertjes de rest van de avond.

Zondag 23 maart 2014 – Same day
De zondag zag er redelijk hetzelfde uit als de zaterdag. Ook deze dag gingen we naar het zwembad. Hier zagen we de andere vrijwilligers en hebben we gezellig gepraat en een boekje gelezen. Daarnaast hebben we bij het zwembad geluncht. De andere vrijwilligers zeiden om half 12 wij gaan eten bestellen willen jullie ook. Eigenlijk hadden we nog geen honger, maar ze zeiden bestel maar wel want het duurt hier altijd heel lang. Ze hadden geen woord gelogen, want 2 uur later kwam ons eten. Een bord spaghetti met groente. Aan het eind van de middag fietsten we terug naar ons huisje. We waar bonen en plantage voorgeschoteld kregen ook dit keer was prima te eten. S’avonds hebben we spelletjes gespeeld en de kindjes hier houden van vals spelen en sommige mensen weten dat ik niet goed tegen mijn verlies kan dus die combinatie gaat erg slecht. Nee hoor grapje. Van het sponsorgeld dat ik heb opgehaald heb ik onder andere vier op een rij gekocht en wat blijkt ik ben onverslaanbaar, dus dat speel ik nu elke avond met de kinderen en zelfs de oudste kan niet van mij winnen. Vals spelen is onmogelijk, haha! Maar ik ben ook wel zo lief dat ik af en toe de kindjes laat winnen. Daarnaast hebben ze hier een tv, dus kijken we ook slechte tv programma’s die ik meestal niet kan volgen omdat het geluid of veel te zacht of veel te hard staat.

Maandag 24 maart 2014 – Sick
Vorige week was onze introductieweek en vandaag zouden we starten met ons vrijwilligerswerk. Maar we zijn in Afrika, dus dat ging niet door. Ze waren nog druk bezig met waar ik nu precies zou gaan werken, dus tot die tijd mocht ik mijn verblijf zelf invullen. We hadden in de introductieweek Town al meerdere keren bekeken, dus we hadden daar eigenlijk geen zin in. We zijn naar kantoor gegaan en hebben daar een tijdje gezeten. Daarna zijn we toch Town in gegaan. Ik had namelijk nog steeds geen simkaart. Ik heb nu een Ghanees nummer voor de mensen die mij willen smsen dit is: (0233) 0505285327. Daarnaast kun je ook internet kopen, dus ben ik soms op Whatsapp te vinden dit is gewoon met mijn Nederlandse nummer. Ten slotte heb ik ook nog internet voor op mijn laptop, dus kan ook nog skypen. Dit is allemaal wel heel duur, dus ik maak er niet veel gebruik van. Ik gebruik mijn laptop vooral voor mijn blog en heel soms skype als ik jullie te erg mis! Waar ik vorige week last had van duizeligheid en flauwvallen kwam deze week buikpijn om de hoek kijken. Het eten wat ik bij mijn gastgezin krijg is serieus lekker, maar mijn buikje denkt daar nog iets anders over. Hopelijk gaat het snel beter, want van het weekend staat er een excursie op het programma en ik wil graag mee. We zijn weer terug naar huis gefietst en s’avonds aten we tizet. Volgens de andere vrijwilligers is dat het vieste eten wat je hier kan krijgen. Ik voelde mij al niet lekker, dus heb het aan mijn lieve broertjes geven die mij daardoor natuurlijk nog liever vonden.

Dinsdag 25 maart 2014 – Cultural market
Vanochtend werd ik wakker met het heerlijke geluid van regen. In Nederland zijn we niet altijd even blij met regen, maar hier is het echt fijn. Laura en ik besloten om naar Town te fietsen en daar rond te gaan kijken. We zijn naar de Cultural Market geweest waar heel veel leuke souvenirs te koop zijn. Er waren nog andere vrijwilligers, dus we hebben vast kunnen afkijken wat reële bedragen zijn en hoe je kunt afdingen. Vandaag hebben we vooral rondgekeken, want we moeten natuurlijk eerst weten wat er allemaal is voordat we toeslaan. Mijn eerste aankoop heb ik al gedaan ik heb een “echte” ray-ban” zonnebril gekocht voor 4 cedi omgerekend 1,15 euro dus ik twijfel er niet aan of hij echt is. In de middag zijn we naar de NCS gegaan. Dit is een school voor kinderen waarvan de ouders geen school kunnen betalen. Je kunt het eigenlijk ook geen school noemen, want het is een klein gebouwtje met drie lokalen. In de ochtend wordt hier lesgegeven en in de middag is er een vrij programma wat ingevuld wordt door de vrijwilligers. Deze middag gingen wij mee om te kijken hoe dit ging. In het ene lokaal zijn de kinderen aan het spelen of knutselen. Deze keer was het knutselen en in het andere lokaal zijn ze aan het lezen. Ik ging helpen bij het lezen. Het is de bedoeling dat je één op één met een kindje leest en helpt met de woorden en daarbij verbeterd. Dit was erg leuk om te doen, maar wat erg opvalt is dat veel kinderen niet kunnen lezen maar woorden herkennen. Doordat ze er vaker komen en het dezelfde boekjes zijn weten ze welke woorden er gaan komen, dus ze kijken bijna niet. Aan de andere kant is het goed dat ook deze kinderen de kans krijgen om te leren en ook al zitten ze nu nog ver onder hun niveau door te oefenen verbeteren ze wel. Ik heb met verschillende kinderen gelezen en blijkbaar is mijn Engels toch niet zo dramatisch als ik dacht, want ik wist veel. Natuurlijk zijn het kinderboekjes, dus het is niet zo moeilijk maar toch. Rond 5 uur was het tijd om richting de Lodge te gaan. Elke dinsdagavond eten we met alle vrijwilligers samen bij de Kidz Active Lodge, zodat we bij kunnen praten en lekker kunnen eten. Vanavond was Light off dus we hadden een romantisch diner. We aten als voorgerecht veel te pittige tomatensoep de kok kwam gelijk met water aanrennen voor iedereen, als hoofdgerecht plantages, FRIETJES, salade en vlees inmiddels had ik mij natuurlijk al helemaal vol gegeten vergeten dat we ook nog een dessert kregen. Dit was een bakje fruit. Vervolgens voor het eerst in het donker naar huis gefietst dat is ook nog een hele belevenis, want je hebt geen licht op je fietst en de helft van de auto’s heeft ook geen licht. Maar dat zijn ze hier gewend dus we zijn veilig thuis aangekomen.

Woensdag 26 maart 2014 – Nothing
Vandaag kwam de dag dat we (Laura en ik) het een beetje zat werden dat we nog steeds niks konden doen. Het is natuurlijk hartstikke leuk hier, maar we vervelen ons toch. De dagen hier zijn gigantisch lang. Onze familie staat om half 6 op dus dan ben je sowieso klaarwakker. Waarschijnlijk al eerder van de moskee, maar daar zullen we het maar niet over hebben. Voordat je gaat slapen is het ook laat daarnaast lijkt het sowieso of dat de tijd hier langzamer gaat wat natuurlijk niet erg is behalve als je niks aan het doen bent. Dus vandaag besloten we dat er iets moest gaan veranderen. We zijn hier heen gekomen om vrijwilligerswerk te gaan doen en dat willen we nu ook wel gaan doen het is tijd om te gaan beginnen. En ja hoor vandaag kwam het verlossende woord: Morgen kunnen we beginnen! Ik ga vijf dagen in de week vrijwilligerswerk doen op de Kidz Active School. Dan de invulling van de rest van de dag. Ook vandaag zijn we weer richting Town gegaan. We zijn naar de supermarkt gegaan om cola te kopen en knakworsten. Zodat we als lunch broodje knakworst konden eten. S’avonds hebben we gezellig met het gezinnetje Meet the fockers gekeken.

Donderdag 27 maart 2014 – Finally
Om half 7 ontbijten en om 7 uur zaten we op de fiets richting kantoor. Elke morgen vertrekt er een taxi om half 8 vanaf kantoor naar de Kidz Active School. De school ligt ver buiten Tamale, dus vandaar dat we met de taxi gaat. We zijn niet lui, want we moeten elke dag ongeveer een kwartier fietsen. Sommige doen het sneller, maar wij fietsen als echte Afrikanen heerlijk relaxed. Dus we waren ruim op tijd bij het kantoor voordat de taxi er was. Als je de taxi mist moet je zelf een taxi regelen en dan draai jezelf voor de kosten op, anders zijn de kosten inbegrepen bij je verblijf. De school begint om 8 uur en sommige klassen zijn om half 1 uit en andere om half 2. De dag begint met een soort van ochtend gymnastiek en dansje. Vandaag deden ze blijkbaar niet goed mee en kregen ze enigszins straf, maar gelukkig werden ze niet al te hard geslagen. Ze moesten nog kijken bij welke klas ik ging helpen, dus vandaag besloot ik te gaan helpen met het schilderen van de klassen. In het begin dacht ik het is echt lelijk, maar als je het verschil zag met hoe het was is het toch wel mooi geworden. Dit heb ik de hele ochtend gedaan. Vervolgens heb ik besloten dat ik bij een klas ga helpen waarbij de kinderen de leeftijd hebben van een jaar of 6, ongeveer groep 3 in Nederland. Mij werd verteld dat de volgende dag de lerares er niet zou zijn, omdat ze examens had dus dat ik er alleen voor stond dus dat zou gelijk een mooi begin worden. Om half 1 was de taxi er en gingen we met de vrijwilligers naar Sparkles. Dit is een restaurant waar we frietjes met salade eten en bier dronken of in mijn geval een fanta. Daarna was het tijd om naar het kantoor te gaan, want op donderdagavond eten we met alle vrijwilligers op het kantoor. Hier aten we rijst met kip, maar ik zat al aardig vol dus heb alleen de kip opgegeten.

Vrijdag 28 maart 2014 – Madame Simone
Today was the big day. Vandaag was het dan zover. Mijn eerste echte officiële dag op de Kidz Active School. De kinderen hielden het standaardochtend ritueel en gingen naar hun klas. Dus ik vertrok ook naar mijn klas. Daar aangekomen trof ik één grote chaos aan. Je kunt je niet voorstellen hoe die kinderen hier met elkaar vechten. Ze slaan hier gewoon zo hard dat is niet normaal, schoppen elkaar, iedereen bemoeit zich ermee, kleine kinderen, grote kinderen maakt allemaal niet uit. Dus ik kom binnen en het is een herrie. Nou probeer dat maar is stil te krijgen. Het is gewoon onmogelijk. De kinderen hier worden geslagen, maar ze weten ook dat Salaminga’s. Oftewel blanke dit niet doen, dus gaan gewoon door. Gelukkig was er een vrouw in de buurt die voor mij in het Dagbanli schreeuwde dat de kinderen moesten gaan zitten en stil moesten zijn. Toen kon de les beginnen, maar waar begin je. Er was namelijk niks, geen papier, pen, krijt of verzin het maar. We deden het alfabet en tellen, maar na een kwartier was iedereen dat ook wel weer zat. Daarnaast kunnen de meeste nog bijna geen Engels, dus ze begrijpen mij niet. Het enigste wat ik had waren ballonnen, dus elk kindje kreeg een ballon en ging daarmee spelen. Vervolgens kwam Sylvester hij werkt voor de school en Vrijwillig Wereldwijd. Ik vroeg of ik naar buiten met ze mocht. Hij zei ja natuurlijk, dus dat was de oplossing. We zochten een bal en de rest van de ochtend hebben de jongens gevoetbald en de meisjes gedanst, dus dat was een makkelijk dagje lesgeven. Af en toe vechtende kinderen uit elkaar halen, meevoetballen en dansen. Het is wel heel vermoeiend, want alle kinderen willen aan je hangen en je vasthouden. Helaas heb ik ontdekt dat alles hier in Ghana bij mij stuk gaat na mijn telefoon, mijn oplader, mijn zonnebril is tevens mijn camera gesneuveld. Nu zit ik buiten in de tuin dit verslag te typen. Ik moet zometeen nog mijn was gaan doen, want morgen gaan we op excursie naar Bolga. Naar de Tongo hills, de Tengzug shrines, de krokodillen en Burkina Faso en nog veel meer. Bedankt voor alle lieve berichten xx